In januari 2020 reisden Peter en ik samen naar Whistler, Canada, voor onze eerste wintersport buiten de Alpen. We hadden er beiden enorm veel zin in. Peter keek vooral uit naar het kunnen snowboarden in de diepe poeder, terwijl ik meer benieuwd was naar de verschillen op cultureel gebied, of er veel verschil in landschap zou zijn en eigenlijk de algehele ervaring.

Die algehele ervaring kan ik kort over zijn: het was in één woord geweldig. In dit reisverslag vertel ik waarom.

De heenreis

Met een klein uurtje vertraging vlogen we op donderdag 16 januari met KLM richting Vancouver. Onze ski’s en snowboard keurig ingepakt in het laadruim. Rond 14:00 uur vertrokken we en rond 15:00 uur lokale tijd kwamen we aan. Een vlucht van tien uur die eigenlijk heel snel voorbij ging. Grappig wel, ondanks dat je ongeveer met de tijdzones meevliegt en het dus overdag blijft, wordt het buiten wel donker. Het was immers januari en je vliegt toch via IJsland hoog over Groenland heen. Alleen dat was al bijzonder om eens mee te maken.

Met een speciale transfer van Whistler Connection werden we rechtstreeks naar Whistler gebracht, en afgezet bij ons hotel (the Listel).

Skiën in Whistler

Door de jetlag hadden we gelukkig weinig moeite met opstaan. We kleedden ons goed warm aan, want het was op dat moment zeker -16 graden buiten. Het beloofde gelukkig wel een mooie dag te worden.

Buiten was het al druk met mensen die buiten de deur gingen ontbijten en gelijk doorgingen naar de skiliften. De skiliften in Whistler openen al om 8:30 uur, een stuk vroeger dan in Europa. Echter sluiten ze ook al om 15:00 uur, dus je moet niet te lang wachten met naar boven gaan!

Vrijdag was een prachtige eerste skidag. Er was die week veel verse sneeuw gevallen, het was ijskoud en de zon scheen ook nog eens. Tijd om het skigebied te leren kennen. Wij begonnen op Blackcomb Mountain. De kou trotserend kwamen we er al snel achter dat skiën in Canada toch heel anders is dan in de Alpen:

• Geprepareerde pistes? Denk maar niet aan strakgetrokken dekentjes zoals wij die kennen. Het is eerder alsof ze met een hark de sneeuw een beetje geaaid hebben, op plekken waar ze er net zelf zin in hadden. Begrijp me niet verkeerd, dit is helemaal prima hoor, maar je moet er wel rekening mee houden.
• De wachtrijen voor de liften zijn georganiseerd! Touwtjes zorgen ervoor dat rijen op de juiste plekken bij elkaar komen en samengevoegd worden, en mensen zijn beleefd en ritsen keurig om en om. Ze vragen keurig of ze naast je mogen komen zitten. Het is gewoon geen gevecht om als eerste in die lift te komen, en je hebt ook geen last van andere mensen die op je ski’s gaan staan. Echt een verademing.
• Liftbeugels open laten staan is kennelijk heel normaal. Waar je in Europa regelmatig je hoofd stoot tegen de beugel, omdat je nog niet recht zit en de beugel al naar beneden wordt getrokken, is het hier überhaupt maar de vraag of de beugel wel dicht gaat. Gelukkig heb je dit gewoon zelf in de hand.
• Paaltjes en netten? Die kennen ze hier niet. Nouja, een paaltje met “Einde skigebied”. Maar geen pistepaaltjes en netten om je te beschermen dat je niet naar beneden kunt storten. Het hele gebied hier is open om te kunnen skiën, dus als jij graag die klif af wilt, prima. Ik vond dit soms best spannend als ik over een pad skiede met steile afgrond naast me waar dus geen netten stonden.
• Groene en blauwe pistes daar zijn niet hetzelfde als groene en blauwe pistes hier. Hoewel groen het makkelijkst is en blauw daarna, is het toch heel anders dan in Frankrijk van een groene of blauwe piste af skiën.

Daarnaast vinden de locals het fantastisch om te horen dat je uit Nederland komt. Ze vragen allemaal om tips waar ze moeten gaan skiën in Europa en hoe het daar is.

Halverwege de dag namen we de Peak-to-Peak gondel naar Whistler Mountain. Met toeval kwamen we terecht in precies die ene gondel met glazen bodem. Dat klinkt heel spannend, maar eigenlijk was het slechts een klein raampje in het midden van de gondel. Met een hekje eromheen, want je mag er niet op staan. Wel bijzonder om op die manier naar beneden te kunnen kijken.

De rest van de week was het helaas niet meer zo zonnig als vrijdag. Veel bewolking, sneeuw en soms helaas ook regen. Ook werd het een stuk minder koud, de temperatuur bleef rond het vriespunt. De sneeuw zorgde uiteraard wel voor verse poeder op de berg. Toch hadden we een erg leuke week. Het was onze eerste echte ervaring met poederskiën. Zeker op momenten dat bepaalde liften en pistes pas later op de dag opengingen, en er daardoor nog geen sporen op de piste stonden.

Daarnaast kreeg ik het zelfs voor elkaar een vogeltje te vangen op mijn skistok. Terwijl we stonden te wachten bij de Symphony Express, vlogen er vogeltjes rond. Ik zag andere mensen hun stokken omhoog steken en de vogeltjes landden daarop. Gelukkig wilden ze dat bij mij ook doen!

Uitstapje: hondensledetocht

Omdat onze skipas vijf dagen geldig was, kozen we een dag uit om iets anders te gaan doen. Gelukkig had ik van tevoren al bedacht dat het in het weekend wel eens heel druk zou kunnen zijn, dus voor op de zondag hadden we een hondensledetocht geboekt. Dit hadden we van tevoren al geregeld via WintersportCanadaAmerika.nl.

We verzamelden op het verzamelpunt, vlakbij ons hotel. Vanaf hier gingen we met een bus naar een buitengebied, zo’n twintig minuten verderop. Hier werd onze groep in tweeën gesplitst: de ene helft van de groep ging sneeuwwandelen en wij gingen een hondensledetocht maken.

Het begon met een uitleg. Wie zijn de honden, waarom zijn ze hier en hoe moet je ze (niet) benaderen. Vervolgens kregen we allemaal een helm en bril, werd ons een begeleider aangewezen. Samen met de begeleider leerden we de namen van de honden die ons vandaag gingen begeleiden en mochten we ze aanlijnen. Uiteindelijk namen we plaats in de slee en gingen we op weg. Onderweg stopten we diverse keren om de honden even uit te laten rusten. Ook mochten Peter en ik ieder een stukje achterop de slee komen staan.

Het was een leuke ervaring om eens te doen. Ook was het goed om te zien en leren dat de honden op geen enkele manier tegen hun wil iets moesten doen. Het zijn juist de honden die teveel energie hebben en thuis onhandelbaar zijn die hier terechtkomen. En wanneer een hond geen zin meer heeft, wordt deze direct uit het programma gehaald en wordt er een nieuw huisje voor hem gezocht. Ook mogen de honden maximaal twee keer op een dag een sledetocht maken, zodat ze niet té moe worden.

Ons verblijf in The Listel Hotel

In Whistler verbleven wij in The Listel Hotel. Een goed hotel, centraal gelegen en ook heerlijke bedden. Het is helaas niet mogelijk om ontbijt te boeken bij het hotel, dit moet je dus zelf regelen. Gelukkig heb je wel een koelkast op je kamer en ook een koffiezetapparaat en waterkoker. De koffie en thee hiervoor wordt dagelijks gratis aangevuld. Het is in Whistler gebruikelijk om buiten de deur te eten, maar als je het liever goedkoper en lekker Nederlands houdt kun je ook prima je ontbijtspulletjes bij de supermarkt halen.

Ook voor lunch en avondeten zul je het buiten de deur moeten zoeken. The Listel Hotel heeft wel een bijbehorend restaurant: The Bearfoot Bistro. Echter is dit restaurant zo duur dat je in één avond net zoveel uit kunt geven als de rest van de week bij andere restaurants bij elkaar.

➡️ Lees meer over uit eten in Whistler

Verder beschikt het hotel over een ski/snowboardservice. Je krijgt een sticker met je kamernummer op je materiaal geplakt en zij bergen het vervolgens voor je op. Wanneer je het weer nodig hebt geef je je kamernummer door en halen zij je spullen weer voor je op. Je skischoenen dien je wel mee naar je kamer te nemen.

Voor na het skiën is er ook de nodige wellness. Een hottub en sauna bieden je comfort aan na een intens dagje. Ook is het in de hottub vaak gezellig met andere gasten van over de hele wereld. Zo kwamen we regelmatig in gesprek met Amerikanen en Australiërs.

Tijd om weer naar huis te gaan

Helaas zat het er na een week alweer op voor ons. Een week is niet zoveel, zeker niet als je bedenkt dat het helemaal naar Canada is. Anderzijds is een weekje wintersporten in de Alpen wel heel normaal en daarvoor zit je toch ook minstens tien uur in de auto.

De transfer was gelukkig al geregeld en we werden keurig op de afgesproken tijd opgehaald bij ons hotel en naar de luchthaven gebracht. Nadat alle bagage ingecheckt was, liepen we nog wat rond op de luchthaven en konden we na een tijdje wachten aan boord stappen van het vliegtuig terug naar Amsterdam. En dat was toch een van de leukste vluchten die ik ooit gehad heb. Ik had er stiekem al een beetje op gehoopt, en om die reden ook expres stoelen aan het raam aan de linkerkant van het vliegtuig geboekt, maar we hebben het noorderlicht gezien! Een fantastische afsluiter van deze fantastische reis.

Een kleine impressie van onze reis kun je zien in onderstaand filmpje wat ik maakte.

Wil jij nou ook op wintersport naar Canada? Eerder schreef ik al over hoe wij het aangepakt hebben door te boeken via WintersportCanadaAmerika.nl en ook achteraf kan ik alleen nog maar aanbevelingen hierover geven. Ze zijn betrokken, herinneren je op tijd aan alles, ook of je nog extra excursies wil boeken en qua nazorg checken ze altijd even met je hoe de vakantie is geweest.