Wanneer je aan Sardinië denkt, denk je waarschijnlijk aan mooie stranden, een turquoise zee, een warme zon en lekker eten. Maar als je voorbij die mooie stranden kijkt, liggen daarachter diverse bergen verstopt. Het hoogste punt van Sardinië is de Punta la Marmora, met een hoogte van 1.834 meter. Deze berg is onderdeel van het Gennargentu gebergte. Je kunt hier prima naartoe wandelen, waar je vervolgens wordt beloond met een prachtig panoramisch uitzicht over het eiland.

In de zomer van 2021 bezochten wij Sardinië en maakten we deze wandeltocht. Het was een van de mooiste wandelroutes van de vakantie en zeker de moeite waard wanneer je op Sardinië bent. De wandeling (heen en terug totaal) bedraagt ongeveer 14 kilometer.

Startpunt van de wandelroute

Je kunt de top via verschillende wandelroutes bereiken. Onze wandelroute start bij de oude (gesloten) berghut Rifugio Sa Crista. Met de auto rij je het eerste stuk naar boven. Vanaf Nuoro is dit nog ruim een uur rijden. Je kunt de auto parkeren bij de oude berghut. Vanaf hier start de wandeling. Als je een goede 4×4 bij je hebt kun je zelfs nog een kilometer of twee verder doorrijden, over de onverharde weg. Wij lieten onze simpele huurauto achter bij de berghut en liepen vanaf daar. Onderaan dit artikel vind je een routekaartje van de wandeling.

De route staat goed aangegeven. Hier en daar staat een bewegwijzering, maar regelmatig zie je rood/witte strepen op de rotsen geverfd. Het pad is redelijk eenvoudig, al zou ik het niet op slippers of open schoenen lopen. Dichte schoenen zijn aan te raden, (berg)wandelschoenen maken het je nog wat makkelijker. Ik had zelf ook nog wandelstokken bij me, al waren die meer bedoeld ter ondersteuning van mijn (slechte) knie. Hier en daar klim je over wat rotsen heen, maar over het algemeen is het een redelijk vlak grindpad.

De complete route

Het eerste stuk loop je vanaf de parkeerplaats over een onverharde weg. De weg bestaat grotendeels uit losse stenen en uitstekende rotsen en gaat eerst een stuk omhoog, daarna is het redelijk vlak. Na ongeveer twee kilometer kom je op een splitsing. De weg draait rechts naar boven, maar een smal wandelpad steekt rechtdoor. Volg dit wandelpad tot de volgende kruising (ongeveer 650 meter), bovenop een mooi uitzichtpunt.

Op deze kruising komen meerdere wandelpaden bij elkaar, maar volg de route rechtdoor. Het wandelpad buigt links om de berg. Volg deze route nu zo’n twee kilometer, tot de volgende splitsing.

De volgende splitsing is vlak voor een kleine ruïne. Hier stond in de negentiende eeuw een oude berghut. Een koe bewaakte het fort toen wij er langsliepen. Je slaat hier linksaf, zo loop je achter de hoop stenen langs. Na tweehonderd meter is er weer een splitsing, houd ook hier links aan. De splitsing is gemakkelijk te missen, omdat het pad rechts slechts heel smal is. Geen probleem, want het duidelijke wandelpad is het pad dat je moet volgen.

Na zo’n zeshonderd meter verder lopen (al voelt het verder) kom je bovenop de bergkam, waar je een mooi panoramisch uitzichtpunt hebt. De route gaat rechts verder.

Nu volgt een wat uitdagender stuk. De klim wordt wat steiler en er liggen veel losse rotsen. Dit laatste stuk is nog anderhalve kilometer en bestaat uit twee delen: het eerste stuk omhoog (zo’n negenhonderd meter lopen), waar je de meeste hoogtemeters maakt, en dan nog een vlakker stuk (zo’n zeshonderdvijftig meter) dat je naar het eindpunt brengt.

Het kruis wat je bovenop vindt is trouwens niet het hoogste punt van de berg. Het echte hoogste punt is de stapel stenen ongeveer honderd meter verderop.

De wandeling (enkele reis) bedraagt ruim zeven kilometer, te lopen in ongeveer twee uur. Je moet ook weer terug, dus begin niet te laat aan je tocht!

Wij deden er totaal (heen en terug) vijf uur en achttien minuten over, inclusief talloze stops voor foto’s, lunch en steentjes uit de schoenen peuteren.

⬇️ Bekijk de complete route op de kaart onderaan dit artikel

Gezelschapsdieren op de berg

Onderweg ben je niet alleen. Hoewel wij slechts een handjevol andere wandelaars tegenkwamen, werden we vaak vergezeld door grazende koeien. Hele schattige, met fluffy oortjes. En hier en daar liep ook een kalfje. De koeien staan vaak midden op het pad en gaan soms niet voor je aan de kant. Gelukkig is er ruimte genoeg om er omheen te lopen. Af en toe loeien de koeien, maar het meeste geluid komt van de bellen die ze om hun nek dragen. Het geeft echt een Alpengevoel.

Naast koeien hebben we ook schapen en paarden gezien. En ontelbaar veel salamanders, vliegen en andere kleine vliegende beestjes. Het houdt de omgeving heerlijk levendig.

➡️ Lees ook: De 10 regels voor weidedieren

Neem warme kleding mee

Hoewel het aan de kust vaak prachtig weer is, kan het in de bergen een stuk koeler zijn. Wees voorbereid en neem een vestje of jasje mee, zodat je je altijd warmer aan kunt kleden als dit nodig is. Wij gingen op een stralend zonnige dag in juli en toen viel het gelukkig reuze mee. Maar ik heb ook andere verhalen gelezen van mensen die eerder of later in het jaar gingen, en tegen hele andere weersomstandigheden aanliepen. Niets is zo veranderlijk als het weer in de bergen.

Pak eten en drinken in

Zorg ook dat je voldoende eten en drinken bij je hebt. Onderweg zijn er geen plekken waar je iets kunt halen. We hebben onderweg één picknicktafel gezien, en een waterbron waar je je flesje kunt bijvullen. Water kun je dus altijd bijvullen, maar qua eten is er echt niets.

➡️ Eten en drinken mee voor onderweg? Bekijk hier wat je mee kunt nemen!

De route in één oogopslag

Onderstaand kaartje geeft aan hoe de route loopt. Het lijkt misschien saai, dezelfde weg heen en terug, maar het uitzicht is zo mooi en divers dat de andere kant op kijken weer een heel ander beeld geeft.