Deze week stond vooral in het teken van de voorbereiding op onze emigratie, en jeetje wat was het een zware week! Op alle vlakken. Emotioneel, lichamelijk, alles eigenlijk wel. En dit is nog maar het begin. Ik vraag me vaak af waar ik aan begonnen ben, maar uiteindelijk gaat dit het allemaal waard zijn.

Een emotioneel weekend

Het begon eigenlijk in het weekend al. Nou, twee weken geleden al natuurlijk. Ik werd geopereerd aan mijn knie: de ijzeren krammetjes in mijn botten van de operatie twee jaar geleden werden verwijderd, en hopelijk moest dat de pijn wegnemen die ik had. Vooral bij het fietsen.

Angst voor pijn

Ongeveer een week na de operatie meende ik, helaas, de pijn weer te voelen. Dat maakte me al boos en verdrietig, vooral omdat we totaal niet wisten wat het dan wél moest veroorzaken. Na een week lang gestrest hierom te zijn besloot ik zaterdag de fiets te pakken en het gewoon eens te proberen. Na talloze rondjes over het schoolplein te fietsen (huilend, met angst voor pijn bij elke omwenteling) begon ik eindelijk wat tot rust te komen. Dit ging goed!

Ik wilde het echter nog niet geloven. Soms kon ik immers ook naar de AH fietsen om vervolgens de terugweg door de grond te gaan van de pijn. Later op de dag fietsten we dan ook naar de AH om dit eens te proberen. En ook dat ging goed! Het zorgde overigens wel weer voor andere pijn: mijn spieren en banden zijn natuurlijk niets meer gewend en het trok aan alle kanten.

Meer proberen

Op zondag fietsten we naar de Gamma, ongeveer twee keer zo ver als de AH (zijn nog geen afstanden hoor, de AH is maar 600 meter). Dat was op dat moment echt het maximaal haalbare. Hoewel de felle pijn uitbleef, had ik genoeg andere pijntjes in mijn been. Ik hoop maar dat dit een kwestie van gewenning gaat zijn. Elke dag een stukje fietsen dus.

We zijn inmiddels een aantal dagen verder, en ik heb elke dag een kort stukje gefietst. Vaak gewoon even naar dorp. Soms meen ik nog wel eens een klein pijntje te voelen, maar dat kan ook gewoon nog wondherstel zijn. Misschien wil ik twee weken na de operatie gewoon alweer veel te snel gaan.

Een nieuw paspoort

Op maandag fietste ik naar het gemeentehuis om mijn paspoort te verlengen. Hoewel hij nog een jaar geldig is, heb ik geen zin om zo kort na emigratie moeilijk te doen bij het consulaat. Gelijk maar regelen dus. Blijkbaar zie ik er nog erg jong uit, want de vrouw achter de balie vroeg zich af of ik wel al 18 was…

Woensdag: een enerverende dag

De volgende spannende dag was woensdag. Ik had een gesprek met mijn manager over mijn toekomst op werk én de makelaar kwam langs voor een oriëntatiegesprek voor de verkoop van ons huis. Daarnaast kregen we die ochtend ook nog eens te horen dat de makelaar in Oostenrijk graag op 1 september met ons af wilde spreken voor bezichtigingen in Oostenrijk. Gelijk maar een verblijf voor het weekend in Pettneu am Arlberg geboekt. Een enerverend dagje dus.

Het huis opruimen

Een stapje terug, want we wilden dat het huis opgeruimd en in orde was voor de makelaar kwam. Opruimen, de halve huisraad op marktplaats, de keukenmuur nog maar eens witten, en na zeven jaar eindelijk die plinten eens vastlijmen. Schijnt trouwens heel normaal te zijn dat die dingen losliggen, als ik alle reacties op Instagram mag geloven. Op dinsdag hebben we flink doorgewerkt, maar op woensdag waren we op tijd klaar voor de komst van de makelaar.

Mijn baantoekomst bij mijn huidige werkgever

Eerst het gesprek met mijn manager. Ik heb hem de opties voorgelegd waarvan ik denk dat ze er zijn:

1. Aanblijven zoals nu, maar dan met de uitzondering om te mogen werken vanuit het buitenland.
2. Hetzelfde als punt 1, maar dan op freelancebasis, om niet voor het vaste personeel een uitzondering voor locatie te hoeven maken.
3. Op zoek naar een nieuwe baan.

Mijn manager gaf aan de bovenstaande punten te gaan bespreken met HR, maar hij staat er zelf positief in. Jammer dat hij het niet enkel zelf voor het zeggen heeft. Spannend, maar vanaf hier moet ik dit deel echt uit handen geven. We gaan hoe dan ook naar Oostenrijk, of dat nu met of zonder baan in Nederland is.

Gesprek met de verkoopmakelaar

Toen was het tijd voor de makelaar. Het huis was schoon en opgeruimd, we waren er helemaal klaar voor. Een goed gesprek verder en een rondleiding door het huis, hadden we een goed gevoel bij deze makelaar. Hoewel ik toch redelijk schrok van de kosten (commissie in vast percentage), denk (hoop) ik wel dat ze er toch wel dat extra stapje voor willen zetten om alles eruit te halen.

Donderdag: de (eerste) momenten van de waarheid

Toen was het alweer donderdag. De dag begon met het vinden van een agenda-afspraak van mijn manager in mijn inbox. Een meeting om de HR-feedback te bespreken. Ik was de hele dag zenuwachtig.

De uitslag van werk

Uiteindelijk viel het gesprek mee. Optie 1 viel eigenlijk al direct af. Iets met sociaal zekerheidsrecht en pensioenopbouw (en ik denk vooral het gebrek aan kennis eraan of geen zin om het uit te zoeken), ze wilden dat in elk geval niet. Optie 3 was er natuurlijk altijd, maar optie 2 lag gelukkig ook nog op tafel.

Dat wordt uitzoeken dus hoe we ons moeten registreren als freelancer in Oostenrijk, en wat dit voor gevolgen heeft voor het aanvragen van een verblijfsvergunning. Het is in elk geval weer een extra stapje richting duidelijkheid. Hoewel het nog niet 100% zeker is (het moet nog goedkeuring krijgen van hoger uit de organisatie), gaat het in elk geval de goede kant op zo.

Videocall over de styling van ons huis

Het tweede moment van de waarheid volgde al vrij snel. Ik werd gebeld door de fotograaf van de makelaar om een videocall in te plannen voor de aankleding van het huis. Gewoon, wat moet er weg, wat moet er blijven, wat moeten we veranderen voor de foto’s. Omdat we allebei eigenlijk direct konden, deden we die videocall maar meteen.

Het was gelukkig een leuk gesprek, maar na 1,5 uur kom je er wel achter wat je allemaal nog moet doen en opruimen. Man man man. Leuk zeg, je huis verkopen :’).

Al met al was het een spannende week. Ik voel me behoorlijk geleefd en ben blij dat het weer weekend is! En het zal voorlopig niet de laatste keer zijn…