Het wordt tijd dat ik hier een keer over ga schrijven: onze emigratieplannen! Ja, je leest het goed, we gaan er vandoor, eindelijk naar de geliefde bergen. Hoe en wat, daar vertel ik je graag wat meer over. Tips Op Reis blijft toch mijn persoonlijke blog, en naast het schrijven over reizen en de tips die ik je geef om leuke dingen op de bestemmingen te doen, wil ik je ook graag meenemen in mijn persoonlijke reizen en belevingen. En dat zijn ook onze emigratieplannen.

Een lang verlangen en levensveranderende gebeurtenissen

Al jaren wil ik vertrekken naar de bergen, het liefst naar Oostenrijk, maar ik kreeg Peter er niet van overtuigd. Tot er twee jaar geleden een tumor in mijn knie ontdekt werd én de coronapandemie bewees dat thuiswerken wel degelijk een optie is. Ons leven stond dubbel op z’n kop en het zorgde ervoor dat we anders gingen nadenken over het leven. Het kan zomaar afgelopen zijn, en dan wil je toch dat je er het meeste uitgehaald hebt, toch?

De bestemming vaststellen: Oostenrijk, een logische keuze

Dat we naar de bergen wilden stond vast. Dat het Oostenrijk zou worden was een snelle conclusie: Duits is voor ons makkelijker dan Frans of Italiaans, Zwitserland is niet te betalen, en Zuid-Duitsland heeft net te weinig bergen om volledig omringd te zijn door de bergen. Daarnaast komt Oostenrijk qua politiek en mentaliteit redelijk overeen met Nederland, wat het (waarschijnlijk en hopelijk) makkelijker maakt voor ons om te integreren. Ook de regio waren we snel over uit: Tirol. Dat hebben we concreter kunnen maken door te kiezen voor West-Tirol, het liefst regio Landeck.

Remote werken in Oostenrijk, een voorproefje op de emigratieplannen

Om proef te draaien, werkte ik vorig jaar al vijf weken remote in Oostenrijk. Ik verbleef in Pettneu am Arlberg en genoot van de bergen, de natuur en de rust om me heen. Ik wilde toen al niets liever dan daar blijven, maar helaas, Peter kwam me halen om er zeker van te zijn dat ik weer naar Nederland ging. Ondertussen werkten we op de achtergrond rustig aan onze planning om te kijken wat er nodig was om die droom werkelijkheid te maken.

Werkelijke stappen: van enthousiasme tot realiteit

Als eerste was een gesprek met onze werkgevers aan bod. Wat eind vorig jaar begon met een enthousiaste “ja, gaan we regelen” en “wat leuk, we moeten toch een beetje mee met onze tijd, dus dat kunnen we vast wel regelen”, draait inmiddels uit op “nee, we gaan het niet doen”. Jammer natuurlijk (hebben we dan echt niets geleerd van de coronapandemie?), maar het is niet anders.

Ik heb de nodige gesprekken op werk nog lopen, Peter is al druk aan het solliciteren in Oostenrijk. (Zoekt er iemand nog een netwerkbeheerder in Oostenrijk toevallig?). Het voordeel van een baan hebben in Oostenrijk is wel dat je direct een verblijfsvergunning krijgt. Anders moeten we die, zelfs als EU-burger, alsnog aanvragen.

Het kip/ei-dilemma: planning en volgorde

Dan komt gelijk het lastige stuk. De volgorde van al die dingen. Het is en blijft een beetje een kip/ei-verhaal. Om zonder problemen te emigreren en de zekerheid dat je er ook na 3 maanden nog mag blijven, heb je een verblijfsvergunning nodig. En een woonadres. Maar je gaat een nieuwe woning pas toezeggen als je weet dat je er ook werkelijk mag blijven. En op veel banen word je nu nog afgewezen omdat je er nog niet woont, of omdat je niveau Duits nog niet toereikend genoeg is.

Een andere onzekerheid op de planning is mijn knie. Twee jaar geleden werd ik geopereerd aan een kwaadaardige tumor in mijn knie. Die is gelukkig in zijn geheel goed verwijderd, maar om erbij te kunnen moest de buitenband van mijn knie gereconstrueerd worden. Na een lange revalidatie kon ik eindelijk weer alles: lopen, fietsen, skiën: ik was eigenlijk weer helemaal de oude.

Tot ongeveer een jaar na de operatie ik ineens enorme pijnklachten kreeg. Na diverse onderzoeken in het ziekenhuis ben ik vorige week geopereerd: het ijzerwaar waarmee de gereconstrueerde band vastgemaakt was aan mijn botten is verwijderd, in elk geval om maar uit te sluiten dat de pijn hierdoor komt. Of dat ook werkelijk zo is, dat is nog even afwachten. En dat afwachten maakt de onzekerheid van de planning des te groter.

Sollicitaties en afspraken

We geven niet op! Peter solliciteert druk door en ondertussen regelen we afspraken met de makelaars: zowel in Oostenrijk als hier in Nederland. We hebben namelijk niet alleen een nieuwe woning in Oostenrijk nodig, onze woning hier in Lisse moet ook nog verkocht worden. Wat daar allemaal nog bij komt kijken, zeker nog zonder concreet tijdspad, dat zoeken we uit.

Volgende week komt de makelaar langs voor een oriëntatiegesprek en hopelijk kunnen we dan daar weer verder mee. In Oostenrijk willen we eerst gaan huren. Kijken of we wel op de juiste plek zitten, kunnen aarden en eerst maar eens zien wat we er zelf van vinden. Misschien bevalt het wel helemaal niet en komen we na een jaar weer terug (kan ik me niks bij voorstellen, maar hey, je weet het maar nooit). Wat we in elk geval willen voorkomen is dat we later oud zijn en dan spijt krijgen dat we het nooit geprobeerd hebben.

Alle zaken die sowieso moeten gebeuren voor de emigratie zonder een direct tijdspad kunnen we gelukkig al regelen. Zoals het aanvragen van onze huwelijksakte in het Duits en het vernieuwen van mijn paspoort.

Emotionele strijd

Al met al is het een spannende aangelegenheid! Ik vind het soms ook best moeilijk. Hoewel ik het liefst gister nog vertrek richting de bergen, vind ik het lastig om ons huis hier achter te laten. We zijn de eerste bewoners en hebben alles zelf ingericht en aangekleed. Ik heb er eigenlijk nog meer moeite mee dan het achterlaten van mijn vrienden en familie (lekker materialistisch weer Samantha), maar dat komt ook omdat die staan te trappelen om ons te kunnen bezoeken in Oostenrijk.

Hoe dan ook, ik blijf er over schrijven! En mocht je nog tips voor ons hebben, laat ze dan achter in de comments. Vind ik leuk!