Dit weekend was het zo ver: we kregen de sleutel van ons appartement in Zams! Donderdag reden we vast richting Zuid-Duitsland, om daar te overnachten in Mittelberg-Oy. Op vrijdagochtend reden we door naar Zams voor de sleutelontvangst. We hadden om 9 uur afgesproken met de makelaar.

Het proces van sleutelontvangst

Het proces van de sleutelontvangst is in Oostenrijk eigenlijk niet anders dan in Nederland. Je gaat langs alle meters en noteert de standen. Je controleert alle ruimtes en geeft akkoord. Je zet je handtekening, en klaar is Kees.

Dat was voor ons ook zo. Behalve dan dat er een bordje onder de koelkast lag met een waarschuwing dat er een bepaalde aansluiting niet aangesloten was. En er kwam geen warm water uit de kraan. En de lades in de koelkast ontbraken. Nou goed, gelukkig schakelde de makelaar snel met de verhuurder en nog geen half uur later stonden ze op de stoep om alles te fixen of voor later te regelen. “We zijn niet zo snel hier in Tirol”, excuseerden ze zich dan. Nou, als je een half uur later zo op de stoep kan staan, denk ik daar toch anders over.

Bureau ophalen

Hoe dan ook, alles was verder in orde. Snel konden we de auto uitladen om weer ruimte te maken, want Peters bureau lag klaar om opgehaald te worden bij het postpakketpunt. Die had hij al besteld en geprobeerd later af te laten leveren, maar ergens faalde het communicatieproces en kwam hij toch al eerder. Gelukkig kon hij hem laten omleiden naar een afhaalpunt. Wat dat betreft is het niet anders dan in Nederland.

We zochten het huisnummer van het afhaalpunt op en liepen naar binnen. Bleek het gemeentehuis te zijn. Daar moesten we later wel zijn, maar nu nog niet. Een deur verder was het gelukkig wel het juiste adres. Een klein meisje achter de balie hielp ons met de zware pakketten, gelukkig kon Peter het makkelijk aannemen door een poortje. Bureau in de auto, en op naar het gemeentehuis voor de inschrijving.

Langs de gemeente voor inschrijving

In het gemeentehuis kom je in een soort hal, maar er zit geen receptie. Alleen wat deuren met bordjes erop, dus wij kloppen keurig op de deur met het bordje waar je je aan kon melden voor de ‘Wohnsitz’. Geen antwoord. Duw zachtjes de deur open, zitten daar gewoon twee mensen achter een bureau te werken waar je dus bij kan zitten om je aan te melden. Datzelfde meisje als van het afhaalpunt zat daar ook, waar we om moesten grinniken. Hoe klein zo’n dorp is wordt zo al snel duidelijk.

De aanmelding ging gelukkig makkelijk. Wel werd er een beetje raar van op gekeken dat ik Peters achternaam niet had aangenomen, ondanks dat we getrouwd zijn. Gelukkig hadden we ook de huwelijksakte mee om te bewijzen dat we toch wel bij elkaar horen. Op de vraag welke we religie we hebben antwoordden we ook met ‘geen’, en dat is blijkbaar ook gek. Ik vroeg nog of ‘de bergen’ een religie waren, waarop de gemeentewerker hartelijk moest lachen. Dat maakte het weer wat luchtiger.

Verder kregen we uitleg over afvalscheiding, de milieustraat en kregen we een milieupas. En nog een extra informatieblad over aanmelden voor emigratie, maar die informatie hadden we eigenlijk al. Binnen nu en 4 maanden moeten we dat regelen, maar dat komt in januari wel.

Supermarkt, eten en schoonmaken

Door naar de supermarkt om lunch en avondeten te halen. Het was inmiddels alweer 11:30 en we waren al de hele ochtend in de weer. Tijd om wat te eten! Daarna was het tijd om schoon te maken en alle spullen die we mee hadden op te ruimen. Peter zette zijn bureau in elkaar en toen waren we eigenlijk wel weer klaar.

Helaas duurde het erg lang met de vloerverwarming om het appartement weer op temperatuur te krijgen. De verwarming had ongeveer een jaar niet aangestaan en had moeite om weer op te starten. Ook na het avondeten kregen we het nog niet echt warm, dus besloten we lekker op te warmen in bad. Dat lukte gelukkig prima. Daarna lekker op tijd naar bed.

Eigenlijk zouden we op vrijdagmiddag ook nog een afspraak hebben voor de zorgverzekering. Die ging niet door, want we hebben nog geen verzekeringsnummer. Peter belde met een aantal instanties om te controleren of het verder allemaal goed zou gaan, maar omdat we getrouwd zijn is alles in principe gewoon gedekt. Scheelt weer!

Een dagje in de sneeuw duiken

De volgende ochtend pakten we onze spullen om te gaan skiën! (Laten we eerlijk zijn: die nieuwe schoenen moesten ook even getest worden). Het sneeuwde hard, maar dat maakt ons niet uit. We reden naar Ischgl en scoorden eerst onze skipassen. Niet zomaar een dagpas, maar een Snow Card Tirol, een seizoensskipas voor heel Tirol. Dit was stiekem ook de reden dat we vrijdag al direct naar de gemeente waren gegaan voor onze inschrijving. Met de ‘Meldezettel’ van je inschrijving krijg je als inwoner van Tirol korting op deze kaart.

Daarna was het tijd om te gaan skiën! Het sneeuwde hard en er lag veel verse sneeuw. Vorige week las ik op Nu.nl al dat het de beste seizoensstart is sinds 2005. Dat was op de piste ook te merken. Het was niet heel druk, maar de mensen die er waren, waren locals en fanaten. Ook hier en daar wat Nederlanders, die zo gek waren om voor deze sneeuw “even” naar Oostenrijk te rijden.

Aan het einde van de skidag dronken we bij de wijnbar nog een wijntje en schoven er nog wat andere Nederlanders aan. We hadden het heel gezellig en het was een mooie start van het seizoen en ons nieuwe avontuur in Oostenrijk!

Na het skiën reden we nog even snel langs de XXXLutz, het woonwarenhuis van Oostenrijk, waar we nog een nieuw badkamerkastje scoorden. Die konden we nog mooi even in elkaar zetten voor we op zondag weer naar Nederland zouden rijden.

Weer terug naar Nederland

Zondagochtend begon de dag prachtig. Een stralend blauwe lucht, lekker koud, écht Kaiserwetter. Helaas konden we er niet lang van genieten, want we moesten weer naar Nederland terug.

We waren nog wel een beetje bang hoe de weg er in Zuid-Duitsland uit zou zien, na de vele sneeuwval van dit weekend. De snelweg na de grenstunnel bij Füssen was dan ook nog behoorlijk wit. Gelukkig was de Fernpass vrij rustig, de rest van de weg naar huis ook, dus konden we in één keer goed doorrijden. Alleen bij Keulen hadden we een beetje file.

Afsluiting op werk en inpakken voor de verhuizing

Maandag en dinsdag zijn de laatste dagen dat we nog werken vanuit ons huis in Lisse. Peter brak op zondagavond zijn werkkamer al af en werkte op maandag achter mijn bureau, terwijl ik op kantoor zat. Op dinsdag (vandaag dus) werk ik thuis en zit Peter op kantoor. Tijd om afscheid te nemen van collega’s en de laatste dingen af te ronden. Natuurlijk werken we volgende week nog wel remote, en zijn we de 28^e ook nog op kantoor. Maar omdat Kerst dit jaar erg gunstig valt, is vrijwel iedereen dan vrij.

Woensdag zijn we vrij om de laatste dingen in te pakken en af te breken voor de grote verhuizing donderdag. We moeten nog even snel langs de tandarts en de stort, en dan hoop ik toch wel dat alles klaar is.